School At Home

Chuck Offenburger

Sam and Stan Scoma represent a small but growing trend in the United States. They have completed almost all their elementary and secondary courses by studying at home, just as an older sister and brother did before them. (Typically, home school programs are organized by parents in cooperation with state and local government authorities and with the help of national organizations such as the National Home Education Network [www.nhen.org].) By studying at their own pace, Sam and Stan say they learned a lot about self-discipline and feel they received an outstanding education. Along the way, they participated in sports, music, and church activities. Excellent students in math and science, they have won scholarships to begin their higher education at a two-year community college in their hometown of Columbia, South Carolina, and are thinking about pursuing careers in engineering.

Journalist Chuck Offenburger writes from Simple Serenity Farm near the tiny town of Cooper, Iowa, population 30. He has been covering the changing face of America for 40 years and can be reached by e-mail at chuck@Offenburger.com



Twin brothers Sam and Stan Scoma, who graduated from high school this year in Columbia, South Carolina, did most of their academic work at home. They learned at their own pace; when things came easy, they would go faster, and when they were difficult, they would slow down. When some topic seemed ripe for a "classroom discussion," they would conduct it between themselves. They had some unusual teachers, like the local politician who taught them public speaking. And they were taught a wide variety of other subjects by their parents, Steve and Sandy Scoma, and by each other, too.

The Scoma twins were "home schoolers," part of a small but growing trend in the United States of parents educating their own children in their homes. In Columbia, a metropolitan area with a population of 516,000, it is estimated that 2,000 students are being home schooled each year, with about 120 of those graduating from high school each spring.

Home schooling has grown over the past 20 years or so for a variety of reasons. Some families choose it for religious reasons—for example, to make sure that lessons are consistent with their religious teachings or to teach religious ethics. Others do it believing their children will learn better at home than they would in a classroom full of students. Others make the decision for logistical reasons, such as living so far from schools that daily trips would be difficult.

TWO SPECIAL LESSONS

The Scoma boys, now 18, look back on doing their entire elementary and secondary education at home and say they have learned a lot. But two special lessons stand out: learning how to learn and self-discipline.

"One of the things I like best about home schooling is you learn how to teach yourself," said Sam. "You can go to your parents for help, if you don't understand something, but you learn how to do research and find answers yourself."

Stan said most home schooled students go through a stage where "there's a temptation to let the work slide. But you reach a point where you realize that either you're going to push yourself and succeed in life, or you're not going to do what's required and you're going to fail in life. We learned enough about self-discipline that, by this last year or two, not doing the work hasn't really been a temptation for us anymore."

Sam said he always liked the idea that "there was no set schedule unless we wanted one. Our parents didn't mind if we wanted to sleep in, as long as we got our work done." Which they did. And they excelled.

Indeed, they graduated with grade point averages of 3.9 and above, on a 4.0 grading scale, more than meeting the requirements of the South Carolina Independent Home School Association. That agency monitors and measures the progress of home school students and issues their diplomas.

The Scomas' academic standing is so strong that they won full scholarships that will pay their way at Midlands Technical College, a two-year community college in Columbia. Eventually they plan to get bachelor's degrees from the University of South Carolina.

Both loved taking mathematics and science courses. Sam thinks that might lead him into a career in space or aviation programs. Stan is fascinated by chemical engineering, and might go into research and development of medications.

MAKING THE DECISION

So why did the Scoma parents decide to home school their children?

Steve and Sandy Scoma were living in the Dallas, Texas, area when their two older children, daughter Stacy and son Steve Jr., reached school age.

"We started home schooling there, thinking we could give the kids a good start in schooling prior to putting them in a competitive classroom situation," said Steve Sr. He was working then in information technology. Sandy stayed at home to be their children's chief teacher. In 1990, they moved to South Carolina and became involved in the development and operation of an indoor sports arena. Sam and Stan have worked at the arena part time.

"When we moved to South Carolina, our reason for home schooling changed a little," Steve Sr. continued, noting that the public schools in general were considered to be weak. "Even though the school district we lived in did have pretty good schools, still, we felt that the test scores for kids in public education in South Carolina wouldn't be competitive with the scores for students coming out of schools in other areas of the United States. We might have considered sending them to private schools, which had better academic programs, but we couldn't afford that. So we chose to continue to home school them."

Stacy Scoma, now 26, and Steve Jr., now 24, went on from home schooling to graduate from the University of South Carolina. Stacy is now a kindergarten teacher, while Steve Jr. will be going to work in computer engineering.

Involvement in their church, the Christian Life Assembly of God, has been an important part of the Scomas' home school program. Sam and Stan have learned a great deal about other cultures during church-sponsored work trips they have taken to Mexico, India, Romania, and other countries. They have also benefited from the church's extensive music program. Stan is an excellent pianist. Sam also plays piano as well as guitar and bass. They are key members of the church's youth band and choir.

The boys are also talented athletes, and they have relied on community resources to get experience playing team sports.

READY FOR THE FUTURE

They say they feel more than ready for the rigor of academic life in college.

"We have taken some higher-level math and science classes with other home school students," Stan said. "We've done all right in those, and actually, I'm really looking forward to having more group discussions in our college classes."

Both Sam and Stan say it's a great time now to be a young person. "I think our generation has the greatest opportunities ever to pick our career fields," said Stan. "There are opportunities galore. You can pretty much do whatever you want to do, and no one is limited because they're in some certain financial group or some ethnic group.

 

 

Touching Hearts and Minds

Patrick Welsh

A veteran high school English teacher discusses the joys and frustrations of teaching at a metropolitan school in the United States. With all their successes and problems, schools invariably are reflections of the society they serve. The author deals with unmotivated students, many from low-income families, as well as high achievers, among whom are a large percentage of immigrants determined to succeed. "One of the things that keeps me coming back," he says, "? is the exhilaration of being with young people—the give and take, the challenge to be on their wavelength and get them on mine, the being part, however small, of the lives of the next generation." The strength of America's economy and technological development would seem to belie the complaints, repeated over the decades, that schools are failing and that education reform is urgently required. "We teachers must be doing something right."

Patrick Welsh, who will begin his 36th year in teaching this September, frequently contributes essays about secondary school life to national newspapers in the United States.

I teach English at T.C. Williams High School in Alexandria, Virginia. Often, when I share that fact with someone I have just met, I'll get reactions that border on condescension or puzzlement. "You must be brave! How do you do it?"

Sensational media stories about violence and declining achievement seem to have given some people the notion that American high schools are disorderly and dangerous places where no one who could find another job would want to work. Sadly, the complex, exciting, exasperating, challenging, and rewarding inner life of schools, a life that mirrors much of American society, remains a mystery to most of the public.

One of the things that keeps me coming back—in September I will begin my 36th year at T.C.—is the exhilaration of being with young people—the give and take, the challenge to be on their wavelength and get them on mine, the being part, however small, of the lives of the next generation.

A SPECIAL EXCITEMENT

There's a special excitement in teaching in a school like mine where 87 countries are represented in our student body. Over the years, kids from trouble spots all over the world have poured into Alexandria. I have taught kids who escaped from Vietnam on the last flights out of Saigon; kids who have fought in wars in Cambodia and Sierra Leone; kids who walked from El Salvador through Mexico and swam the Rio Grande into Texas.

Long before September 11, when many Americans could not find Afghanistan on a map, the cities of Kabul and Kandahar were familiar to my colleagues and me. They were the birthplaces of many of my favorite students. To me, the face of Afghanistan is not the images of conflict we see on the nightly news but that of Jamilah Atmar, who sold hot dogs at a food stand in downtown Washington and managed to send her three children—Harir, Zohra, and Raza—on to graduate from Virginia colleges. I often wonder if I have taught these kids half as much about literature as they and their families have taught me about the global village we now inhabit.

Immigrant kids often bring with them a work ethic and love of learning that put many of their U.S.-born peers to shame. This past year in my senior Advanced Placement (AP) classes I gave 11 awards for excellence. Three of them went to immigrants: Aminata Conteh, from Sierra Leone; Fajana Ahkter, from Bangladesh; and Essay Giovanni, from Ethiopia. While many of their classmates complained that reading Shakespeare or Faulkner was "too hard," Aminata, Farjana, and Essay just got on with their work and pulled straight As [perfect grades].

I'd be less than honest if I didn't admit that I enjoy teaching those Advanced Placement classes (through which students earn university course credits) more than I do the so-called regular classes. Not only do I have more control, but also I can do more and better literature. Many students in my regular classes are so turned off to reading that they profess boredom even when, to spark their interest, I bring in sports pages from the newspaper for them to read.

DIAMOND IN THE ROUGH

Oddly, the classes with the best attendance are often the regular ones and where the students have given me the most trouble. For some of these students, school is the place where the action is, the place "to be with my friends." It is also the place that offers them the structured and consistent adult presence that many of them lack in their homes. Despite the difficulties they can cause, one of the biggest satisfactions I get as a teacher is discovering the diamond in the rough in my regular classes. These kids act hard, wearing the tough mask of the street to hide the fact that they are bright.

I think of a girl I had in a regular class a few years ago. To hear her talk on Monday morning you would think she was the queen of a girl gang of street fighters. But when I would give her a book that would take the other kids three weeks to finish, she'd come back in a day or two having breezed through the book with total comprehension and ask for another. I tried to talk her into transferring to my AP class but she told me there were "too many white people in those classes." (Unfortunately, the fact that so-called advanced classes are attended predominantly by white students makes some minority students feel uncomfortable about joining them.) No one in her family had gone to college, but I kept telling her she had to be the first. She took a year off after she graduated, but the last I heard from her she was attending a community college.

Some of the biggest thrills in teaching come out of the blue, years after a student has graduated. Sometimes it comes when I answer a knock on the classroom door. Two years ago I opened the door to see a distinguished looking man in a Navy officer's uniform. I hadn't seen Wyman Howard in 18 years, but I recognized him immediately. The guy I remembered as a fun-loving, rambunctious, and not horribly disciplined teenager had become a Navy SEALS commander. He was back in Alexandria visiting his mother after an overseas mission, and had dropped in to say hello. Another time when I answered a knock on the door, a tall, sophisticated looking black woman was standing there. She looked too young to be someone's mother, but as soon as I heard the voice I knew it was Lettie Moses. She had just graduated from Smith College and was on her way to the University of Michigan Law School. Lettie grew up in "the projects"—the federally supported housing for low-income families. Lettie's mother and father were determined to see her succeed. "I just dropped by to say hello," she said. We talked awhile, catching up on the past four years. I think what Lettie was really saying to me was: "I just wanted to let you know I made it." What I wanted to say to her was: "If you only knew how thrilled I am to see you. This is what teaching is all about."

The most shocking, out-of-the-blue moment came last year while I was working late in my classroom. The television was on, tuned to the Public Broadcasting System's News Hour with Jim Lehrer. I didn't even look up when Lehrer said, "Now reporting from Baghdad, New York Times correspondent Edward Wong." Then suddenly I recognized a voice from 15 years ago and looked up to see Ed Wong, TC class of '91, standing in the Baghdad night discussing details of an insurgent attack earlier that day. I remembered a great imitation Ed had done of me looking for papers on my messy desk, but had thought he had gone to medical school. I was at once shocked, thrilled, and worried for his safety when I saw him. When he was back home at Christmas, we went out for coffee, and Ed told me that my class and that of another teacher, Jacqueline Hand, had turned him on to literature; I took the compliment, knowing in my heart that you don't teach a guy like Ed—you step back, and get out of the way, and try not to do any harm. But when I now read his reporting on the front page of the New York Times, I will boast about one thing: I was at least able to recognize that talent when he was 17.

RECOGNIZING TALENT

Thank goodness I knew enough to recognize Kathryn Boo's talent. I remember marveling over an essay she wrote on James Joyce's short story Eveline. Here was a slender 17-year-old red head who looked as if she was about 12, writing with the insight of a woman twice her age, and in a style so graceful and clear I was astounded. Toward the end of the year, when it came time to give out a writing award, I was torn—no other student was even close to Kate, but she had cut a lot of classes as the year was ending. Going against my instincts about discipline, I ended up giving Kate the award. Years later when she won a Pulitzer Prize for a brilliant series of articles she wrote for the Washington Post, and shortly thereafter a MacArthur Genius Award, all I could think was: Thank goodness I didn't make a fool of myself and refuse to recognize her great gifts when she was a kid.

In a way, I never see change from year to year. The kids in my classes start off as strangers in the beginning of the year, and by the end I often have to hold back tears as they are about to leave. However, I know that in reality things have greatly changed since Kate was in my class in 1981 and Ed in 1991. Today, more than ever, teachers are in a growing battle for the hearts and minds—indeed, just the attention—of teenagers. With instant messages, e-mail, the Internet, computer games, DVDs, videos, cable TV, and a myriad of other forms of escape and amusement beckoning from the electronic media, it's harder than ever for kids to curl up with a book, to find the quiet time to concentrate, and get in the frame of mind that reading a novel or solving an equation demands.

Some of the victories I have had over the electronic media have come when I least expected them. Two years ago, I got up my courage and taught Jane Austen's Pride and Prejudice for the first time in 20 years. While I was confident girls would like it, I was sure that boys would hate it. But the reaction of Luis Cabrerra was almost enough to make my year. Cabrerra is a rabid sports fan who seemed to know every arcane detail about the local professional teams, especially the Washington Redskins. He never impressed me as a candidate for the Jane Austen Society, but I was wrong. "Once Darcy came into the picture," said Luis, "I really got into it. He was so cool the way he treated girls, how he never got pressed about them. I stayed with the book because of him."

THE MYTH OF SCHOOLS IN TROUBLE

Like American society, schools are full of challenges, but I still don't think that my school or the schools nationwide are in as much trouble as many politicians and education experts would have us believe. The myth that American schools are in bad shape has a long history. Richard Rothstein of the Economic Policy Institute, a nonpartisan think tank, points out that today's complaints about students' poor reading and math skills, ignorance of history, inadequate preparation for the work force, unfocused curriculums, lack of moral education—you name it—have been echoed for more than a century. In 1892, when fewer than 6 percent of high school graduates went to college, the Harvard Board of Overseers issued a report complaining that only 4 percent of the Harvard applicants "could write an essay, spell or properly punctuate a sentence."

In 1983, a study commissioned by the Reagan administration, "A Nation at Risk," warned that a "rising tide of mediocrity" had so engulfed our schools that the very future of the U.S. economy was threatened. "If only to keep and improve on the slim competitive edge we still retain in world markets," wrote Terrell Bell, then secretary of education, "we must dedicate ourselves to the reform of our educational system."

Common sense leads me to a rather different conclusion: If our schools were so bad in 1983 and, in the opinion of many so-called reformers, are just as bad today, how is it that America's economy and technology are the envy of the world? We teachers must be doing something right. It seems that the further one is removed from the everyday life of schools, the more negative—and unrealistic—the perception becomes. Gallup polls, for instance, show that while only about 20 percent of adults nationwide give schools a grade of A or B, 72 percent of parents give the schools their own children attend an A or B. Familiarity breeds contentment.

My school takes in refugees from all over the world, teaches them English, and in many cases sends them off to the nation's top universities. We create programs to keep girls with babies in school so that they can get decent jobs and stay off welfare rolls when they graduate. We send our women's varsity crew [rowing team] to England to row in the Royal Henley Regatta, the world's most prestigious race of its kind. The kinds of kids we have under one roof, and the services we perform for them, are as varied as the country itself. We don't always succeed, but those who constantly criticize public schools are failing to accept the reality of American society as it is today, its social problems, its glory, its wonderful variety. The public high school has no choice but to accept the reality as reflected in America's children and the challenges they pose. Anyone who takes time to look closely at what schools are doing and what our teenagers are accomplishing can't help but be impressed.

 

 

مدرسه در خانه

سام و استان اسکوما نماینده روندی کوچک ولی رو به رشد در ایالات متحده هستند. آنها تقریبا تمام دروس دوران ابتدایی و دبیرستان را با درس خواندن در خانه شان به پایان رسانده اند، درست مانند خواهر و برادر بزرگترشان که این کار را پیش از آنها انجام دادند.

چاک اوفنبرگر


معمولا، برنامه های تحصیل خانگی توسط والدین و با همکاری مقامات ایالتی و دولتی محلی و با کمک سازمان های ملی مانند شبکه تحصیلات خانگی کشوری [www.nhen.org] برنامه ریزی می شوند.) به اعتقاد سام و استان، به خاطر تحصیل در خانه، آنها انضباط و خویشتنداری را کاملا یاد گرفته اند و احساس می کنند که تحصیلات بسیار خوبی کسب کرده اند. آنها، در حین درس خواندن، در فعالیتهای ورزشی و برنامه های موسیقی، و همچنین در فعالیتهای کلیسا نیز شرکت می کردند. آنها، که شاگردان بسیار خوبی در دروس ریاضی و علوم هستند، موفق به کسب بورسیه برای ادامه تحصیل در کالج دو ساله ای در شهر محل زندگی شان، شهر کلمبیا در کارولینای جنوبی، شدند و به فکر این هستند که فعالیت حرفه ای شان را در رشته مهندسی دنبال کنند.

چاک اوفنبرگر، ژورنالیست، مقالاتش را در محل زندگی اش، سیمپل سرینیتی فارم، در حومه شهر بسیار کوچک کوپر، ایالت آیووا، با 30 نفر جمعیت به نگارش درمی آورد. وی درباره تغییراتی که طی 40 سال اخیر در زندگی آمریکایی به وقوع پیوسته می نویسد و می توان از طریق ای- میل   chuck@offenburger.com  با وی تماس گرفت .


برادران دوقلو، سام و استان اسکوما، که امسال از دبیرستان شهر کلمبیا، کارولینای جنوبی، فارغ التحصیل شدند، بیشتر تحصیلاتشان را در منزل انجام داده اند. درس خواندن به عهده خودشان بود؛ وقتی درسهایشان آسان بود، آنها سریعتر جلو می رفتند، و وقتی سخت تر بود، آهسته تر. زمانی که موضوعی جالب برای "بحث و مناظره در کلاس درس" پیدا می کردند، این بحث را بین خودشان انجام می دادند. آنها چند معلم "غیرمتعارف" نیز داشتند، از جمله یک سیاستمدار محلی که به آنها سخنرانی در جمع را درس داد. و والدینشان، استیو و سندی استوما، دروس بسیار متنوعی را به آنها درس دادند؛ خود آنها نیز این کار را می کردند.

برادران دوقلوی استوما "دانش آموزان خانگی" بودند، بخشی از یک روند کوچک ولی رو به رشد در ایالات متحده، که والدین در منزل به فرزاندانشان آموزش می دهند. طبق برآوردهای انجام شده، در کلمبیا، ناحیه شهری با جمعیتی حدود 516.000 نفر، سالانه 2.000 دانش آموز در خانه تحصیل می کنند، و در بهار هر سال تقریبا 120 تن از این دانش آموزان از دبیرستان فارغ التحصیل می شود.

تحصیلات خانگی به دلائل مختلفی طی حدود 20 سال گذشته رشد کرده است. برخی از خانواده ها این روش تحصیل را به خاطر دلائل مذهبی انتخاب می کنند – برای مثال، برای اطمینان حاصل کردن از این امر که دروس آموخته شده با آموزشهای مذهبی همخوانی داشته باشد یا برای آموزش اخلاقیات مذهبی. برخی دیگر با اعتقاد به این امر که فرزاندانشان تحصیلات بهتری در خانه کسب می کنند، در مقایسه با درس خواندن در کلاسهای درس با یک عالمه دانش آموزان دیگر، این کار را انجام می دهند. برخی دیگر این تصمیم را به دلائل لجستیکی می گیرند، مثلا دور بودن محل زندگی شان از مدرسه و سخت بودن رفت و آمدهای روزانه فرزندانشان.

دو دلیل ویژه
با نگاه کردن به گذشته و تحصیلات ابتدایی و دبیرستانی که در خانه کسب کرده اند، دوقلوهای اسکوما، که اینک 18 ساله هستند، می گویند که چیزهای بسیاری آموخته اند. ولی دو دلیل ویژه از هر چیزی مهمتر به نظر می رسد: یاد گرفتن اینکه چگونه درس بخوانند و فرا گرفتن انضباط و خویشتنداری در زندگی.

سام می گوید، "یکی از چیزهایی که بیشتر از همه درباره تحصیل خانگی دوست دارم این است که یاد می گیرید چگونه به خودتان آموزش دهید. اگر چیزی را نمی فهمید، از والدینتان هم می توانید کمک بگیرید، ولی یاد می گیرید چگونه درباره یک موضوع تحقیق کنید و پاسخها را خودتان پیدا کنید."

استان می گوید اکثر دانش آموزانی که تحصیلاتشان را در خانه انجام داده اند مرحله ای را پشت سر می گذارند که "وسوسه می شوند تکالیفشان را جدی نگیرند. ولی به جایی می رسید که متوجه می شوید یا باید خود را مجبور کنید و سختتر تلاش کنید تا در زندگی موفق شوید، یا اینکه از کارهایی که می بایست انجام دهید شانه خالی کنید و در زندگی با شکست مواجه شوید. به اندازه کافی درباره انضباط و خویشتنداری در زندگی آموخته ایم که، طی یکی دو سال اخیر، وسوسه انجام ندادن تکالیف دیگر مشکلی برای ما ایجاد نمی کند."

سام می گوید همیشه از اینکه "برنامه مشخصی وجود نداشت مگر اینکه خودمان مایل به ترتیب دادنش بودیم" لذت می برد. تا زمانیکه تکالیفمان را به موقع انجام می دادیم، برای والدینمان مهم نبود اگر می خواستیم دیرتر از خواب بیدار شویم." آنها تکالیفشان را به موقع انجام دادند. و آنها پیشرفت کردند.

براستی، آنها با معدل کل 9/3، و بیشتر، در مقیاس 4، فارغ التحصیل شدند؛ معدلی بسیار بالاتر از حداقل معدل تعیین شده توسط انجمن مدارس خانگی غیروابسته کارولینای جنوبی. این سازمان مسئولیت سنجش و نظارت بر پیشرفت دانش آموزان مدارس خانگی را به عهده دارد و دیپلم دبیرستان آنها را صادر می کند.

رتبه علمی برادران اسکوما آنقدر بالا است که موفق شدند بورسیه کامل به دست آورند. این بورسیه ها کلیه مخارج آنها را برای تحصیل در کالج فنی میدلندز، یک کالج دو ساله در کلمبیا، تامین خواهد کرد. در نهایت، برنامه آنها این است که لیسانس شان را از دانشگاه کارولینای جنوبی دریافت کنند.

هر دوی آنها علاقه زیادی به دروس ریاضی و علوم دارند. به عقیده سام این علاقه منجر به ادامه تحصیل وی در رشته فضا یا هوانوردی خواهد شد. استان شیفته رشته مهندسی شیمی است، و ممکن است به دنبال رشته ای در زمینه تحقیق یا ساخت دارو برود.

تصمیم گیری
چرا خانم و اقای اسکوما تصمیم گرفتند فرزندانشان در خانه تحصیل کنند؟
زمانی که دو فرزند بزرگتر استیو و سندی اسکوما، دخترشان استیسی و پسرشان استیو جونیور، به سن مدرسه رفتن رسیدند، آنها در شهر دالاس، تگزاس، زندگی می کردند.

استیو سینیور می گوید، "تحصیل خانگی را در آنجا شروع کردیم؛ احساس می کردیم که این کار به بچه ها کمک خواهد کرد تا شروع بهتری در محیط رقابتی کلاس درس داشته باشند. در آن زمان شغل وی در زمینه فناوری اطلاعات بود. سندی در خانه ماند تا آموزگار فرزندانشان باشد. در سال 1990، آنها به کارولینای جنوبی نقل مکان کردند و در پروژه ای برای ساخت و راه اندازی یک استادیوم ورزشی سرپوشیده کار می کردند. سام و استان در این استادیوم ورزشی به طور نیمه وقت کار کرده اند.

استیو سینیور می گوید، "وقتی به کارولینای جنوبی نقل مکان کردیم، دلیل ما برای تحصیل در خانه کمی تغییر کرد." وی اشاره می کند که مدارس دولتی در کل مدارس ضعیفتری محسوب می شدند. او اضافه می کند، "با وجودیکه منطقه آموزشی ای که در آن زندگی می کردیم مدارس بسیار خوبی داشت، با اینحال احساس می کردیم نمرات امتحانی دانش آموزان مدارس دولتی در کارولینای جنوبی قابل رقابت با نمرات امتحانی دانش آموزان دیگر نقاط ایالات متحده نبود. فرستادن آنها به مدارس خصوصی، که برنامه های تحصیلی و علمی بهتری داشتند، هم گزینه ای بود که می توانستیم درنظر بگیریم، ولی انجام این کار در استطاعت ما نبود. بنابراین تصمیم گرفتیم به تحصیل آنها در خانه ادامه دهیم."

استیسی استوما، که اکنون 26 ساله است، و استیو جونیور، 24 ساله، پس از اتمام تحصیل خانگی مدارک لیسانسشان را از دانشگاه کارولینای جنوبی گرفتند. استیسی اکنون معلم کودکستان است، و استیو جونیور به زودی کارش را در زمینه مهندسی کامپیوتر آغاز خواهد کرد.

فعالیت در برنامه های کلیسا، کریستین لایف اسمبلی آو گاد، بخش مهمی از برنامه تحصیل خانگی خانواده اسکوما بوده است. از طریق سفرهایی به مکزیک، هند، رومانی و دیگر کشورها که توسط کلیسا اسپانسر شدند، سام و استان چیزهای بسیار زیادی درباره فرهنگهای دیگر آموخته اند. آنها از برنامه های گسترده موسیقی کلیسا نیز بسیار منفعت برده اند. استان یک نوازده پیانوی عالی است. سام نیز پیانو، گیتار و گیتار باس می نوازد. آنها اعضای اصلی ارکستر و گروه کر جوانان کلیسا هستند.

این دو برادر ورزشکارهای بااستعدادی نیز هستند، و از امکانات عمومی برای کسب تجربه در ورزش های گروهی استفاده کرده اند.

آماده برای آینده
آنها می گویند احساس می کنند برای زندگی تحصیلی در کالج و سختی هایش کاملا آماده هستند.
استان می گوید، "ما، به همراه دیگر دانش آموزان تحصیل خانگی، کلاسهای درس ریاضی و علوم در سطح بالاتر برداشته ایم. نمرات مان خوب بود، و در واقع، کاملا مشتاقانه منتظر انجام بحث های گروهی در کلاس های درس کالج هستم."

هم سام هم استان می گویند که جوان بودن در این دوران خیلی خوب است. استان می گوید، "به نظر من نسل ما بهترین فرصتها را برای انتخاب زمینه شغلی در اختیار دارد. فرصتهای فراوانی وجود دارند. تقریبا می توانید هر کاری را که دوست دارید انتخاب کنید، و هیچ محدودیتی برای کسی به خاطر دلائل مالی یا متعلق به گروه های اقلیت بودن وجود ندارد."

 

تحت تاثير قرار دادن قلب ها و ذهن ها

يك معلم انگليسی باتجربه دبيرستان از لذتها و شكستهای تدريس در يك مدرسه شهری در ايالات متحده می گويد. با همه موفقيتها و مشكلات، مدارس همواره بازتابی از جامعه ای است كه به آن خدمت می كنند...


پاتريك ولش

نويسنده اين مقاله با دانش آموزانی بی انگيزه سر و كار دارد، بسياری از آنها از خانواده های كم درآمد و برخی از آنها از خانواده هايی با درآمد بالا هستند. در ميان اين دانش آموزان تعداد زيادی از مهاجرين هستند كه انگيزه موفقيت بالايی دارند. او می گويد، "يكی از چيزهايی كه مرا وادار به بازگشتن می كند، شادی و شعف حاصل از بودن با جوانان است- دادن و گرفتن، چالش فهميدن زبان آنها و فهماندن زبان خود به آنها، و قسمتی، حتی قسمت كوچكی، از زندگی نسل بعدی بودن." توان اقتصادی آمريكا و رشد فناوری بر نارضايتی هايی كه بارها و طی ساليان سال تكرار شده اند و اينكه مدارس شكست خورده اند و نياز به اصلاح آموزش و پرورش ضروری است، خط بطلان می كشد."حتما كار ما معلمين درست بوده است."


پاتريك ولش، كه ماه سپتامبر سی و ششمين سال تدريس خود را آغاز می كند، اغلب در مورد زندگی دبيرستانی برای روزنامه های سراسری ايالات متحده مقاله می نويسد.

من در دبيرستان تی. سی. ويليامز در الكساندريای ويرجينيا مشغول تدريس زبان انگليسی هستم. وقتی اين موضوع را به اشخاصی می گويم كه تازه با آنها ملاقات می كنم، واكنشهای افراد نسبت به من چيزی نزديك به تحقير و تعجب است. " بايد خيلی شجاع باشيد! چطور اين كار را می كنيد؟"

داستانهای جنجالی رسانه ها در مورد خشونت و پسرفت تحصيلی به برخی اين باور را داده كه دبيرستانهای آمريكا مكانی خطرناك و ناامن هستند و كسانی كه هيچ شغل ديگری پيدا نمی كنند در دبيرستان مشغول به كار می شوند. متاسفانه، پيچيدگی، هيجان انگيز بودن، ديوانه كننده بودن، چالش انگيز بودن و با ارزش بودن زندگی داخلی اين مدارس، زندگی ای كه بسياری از ابعاد جامعه آمريكايی را منعكس می كند، برای بسياری از مردم يك معما باقی مانده است.

يكی از چيزهايی كه همچنان مرا به اينجا باز می گرداند – ماه سپتامبر من سی و ششمين سال تدريس خود را در تی. سی. آغاز می كنم – شادی و شعف حاصل از بودن با افراد جوان است – دادن و گرفتن، چالش فهميدن زبان آنها و فهماندن زبان خود به آنها و بودن قسمتی، حتی قسمت كوچكی از زندگی نسل آينده.

هيجانی خاص
تدريس در مدرسه ای مانند مدرسه من، كه دانش آموزانی از 87 كشور دنيا در آن هستند، هيجان خاصی دارد. طی سالها، كودكان مناطق محروم از سراسر دنيا به الكساندريا آورده شده اند. من به كودكانی درس داده ام كه با آخرين پروازها از سايگون، كشور ويتنام فرار كرده بودند؛ كودكانی كه در كامبوج و سيرالئون جنگيده بودند؛ كودكانی كه از السالوادور با پای پياده از طريق مكزيك و با شنا كردن در رودخانه ريو گرانده خود را به تگزاس رسانده بودند.

قبل از 11 سپتامبر، وقتی كه آمريكايی ها بلد نبودند كشور افغانستان را در نقشه پيدا كنند، شهرهايی مانند كابل و قندهار برای من و همكارانم شهرهايی آشنا بودند. اين شهرها زادگاه بسياری از دانش آموزان مورد علاقه من بودند. برای من افغانستان، آن تصاوير درگيری هايی نيست كه در اخبار شبانه می بينيم، بلكه برای من جميله اتمر مظهر افغانستان است، زنی كه در يك دكه اغذيه فروشی در مركز شهر واشنگتن هات داگ می فروخت تا هزينه تحصيل سه فرزند خود – حرير، زهره و رضا – را در كالج ويرجينيا بپردازد. نمی دانم آيا ادبياتی كه به اين كودكان آموخته ام به اندازه نيمی از چيزهايی كه آنها و خانواده شان در مورد دهكده جهانی، كه اكنون در آن زندگی می كنيم، به من آموخته اند هست يا نه.

كودكان مهاجر با خود وجدان كاری و عشق برای يادگيری به همراه می آورند كه باعث خجالت بسياری از همسالان ايشان كه در آمريكا متولد شده اند، می شود. سال گذشته در كلاس های ای. پی. (Advanced Placement) سال آخری ها [با شركت در اين كلاس ها و پس از قبول شدن در امتحانات پايانی، به دانش آموزان واحد دانشگاهی تعلق می گيرد] به 11 دانش آموز برتر جايزه دادم. سه نفر از ايشان از ميان مهاجرين بودند: آميناتا كنته از سيرالئون؛ فرجانا اكتر از بنگلادش؛ و اسی جيووانی از اتيوپی. اين در حالی بود كه بسياری از همكلاسی های ايشان شكايت می كردند كه خواندن شكسپير يا فاكنر "خيلی سخت" بود. آميناتا، فرجانا و اسی در كارشان موفق بودند و همه نمراتشان الف ( بهترين نمره) بود.

اگر بخواهم صادق باشم بايد اعتراف كنم كه از تدريس در كلاسهای ای. پی. بيشتر از كلاس های به اصطلاح عادی لذت می برم. در اين كلاسها نه تنها كنترل بيشتری دارم، بلكه می توانم ادبيات بهتر و بيشتری درس بدهم. بسياری از دانش آموزان كلاسهای عادی نسبت به خواندن بسيار بی علاقه هستند و آن را نشان می دهند، حتی وقتی كه برای برانگيختن علاقه آنها صفحات ورزشی روزنامه ها را برای خواندن می آورم.

گوهر در خاشاك
عجيب اينكه كلاسهايی كه بهترين شركت كنندگان را دارد، اغلب كلاسهای عادی هستند، همان كلاس هايی كه دانش آموزان بيشترين زحمت را به من داده اند. برای بسياری از اين دانش آموزان مدرسه جايی است كه اتفاقهای هيجان انگيز در آنجا می افتد، جايی برای "بودن با دوستان". مدرسه همچنين مكانی است كه حضور سازمان يافته و اصولی بزرگسالان را برای آنها فراهم می كند، چيزی كه بسياری از ايشان در خانه ندارند. با وجود مشكلاتی كه می توانند موجب شوند، يكی از بزرگترين خشنودی هايی كه به عنوان يك معلم به دست می آورم كشف "گوهر در خاشاك" كلاسهای عادی است. اين كودكان به سختی تلاش می كنند تا پشت نقاب خشن خيابانی، اين حقيقت را كه افرادی باهوش هستند پنهان كنند.

دختری را به ياد می آورم كه چند سال پيش در يكی از كلاسهای عادی من شركت داشت. وقتی صبح روز دوشنبه به صحبت های او گوش می دادی فكر می كردی كه او سردسته دختران آشوبگر خيابانی است، اما وقتی به او كتابی می دادم كه بچه های ديگر بعد از سه هفته آن را تمام می كردند، بعد از يك يا دو روز به سرعت باد آن را می خواند، در حاليكه كاملا آن را فهميده بود و تقاضای كتاب ديگری می كرد. سعی كردم او را قانع كنم تا به كلاسهای ای. پی. بيايد ولی او گفت كه "در اين كلاسها تعداد دانش آموزان سفيد پوست زياد است (متاسفانه اين واقعيت كه در كلاسهای به اصطلاح پيشرفته بيشتر دانش آموزان سفيدپوست شركت دارند، موجب می شود بسياری از دانش آموزان اقليت احساس راحتی نداشته باشند.) هيچ كدام از افراد خانواده او به كالج نرفته بودند، اما من مدام به او می گفتم كه او بايد اولين نفر باشد. پس از فارغ التحصيل شدن يك سالی درس نخواند، اما آخرين خبری كه از او داشتم اين بود كه به يك كالج می رود.

بعضی از بزرگترين وقايع هيجان انگيز تدريس، سالها پس از فارغ التحصيل شدن دانش آموزان و به يكباره اتفاق می افتد. گاهی اوقات، در كلاس درسم را می زنند. دو سال پيش وقتی در را باز كردم يك مرد را با لباس نيروی دريايی ديدم. 18 سال بود كه ويمن هوارد را نديده بودم، اما بلافاصله او را شناختم. پسری كه عاشق شوخی و سرگرمی، پرانرژی و نوجوانی غيرمنضبط بود، فرماندهان گروه "فوك" های((SEAL نيروی دريايی شده بود. او پس از يك ماموريت خارج از كشور برای ديدار مادرش به الكساندريا آمده بود و پيش من آمده بود تا سلامی بكند. يك بار ديگر كه كسی در زد و برای باز كردن در رفتم، يك زن سياه پوست با ظاهری آراسته پشت در ايستاده بود. او جوانتر از اين بود كه مادر كسی باشد، اما به محض اينكه صدايش را شنيدم فهميدم كه او لتی موزس است. او به تازگی از كالج اسميت فارغ التحصيل شده و در راه رفتن به دانشكده حقوق دانشگاه ميشيگان بود. لتی در خانه های "سازمانی" بزرگ شده بود – تهيه مسكن برای خانواده های كم درآمد كه از طرف حكومت فدرال حمايت می شد. مادر و پدر لتی مصمم بودند كه موفقيت او را ببينند. او گفت، "من فقط آمدم سلامی بكنم". ما مدتی با هم قدم زديم و از خبرهای چهار سال گذشته گفتيم. فكر می كنم چيزی كه لتی در واقع سعی داشت به من بگويد اين بود: "فقط می خواستم بدانی كه موفق شدم." آن چيزی كه من می خواستم به او بگويم اين بود: "اگر فقط می دانستی چقدر از ديدنت هيجان زده هستم. تمام لذت تدريس در مدرسه به خاطر همين لحظه است."

غيره منتظره ترين و تكان دهنده ترين واقعه سال پيش، وقتی كه تا ديروقت در كلاس درس كار می كردم، اتفاق افتاد. تلويزيون روشن و روی كانال ساعت خبر با جيم ليرر در سيستم خبر رسانی عمومی (PBS) بود. حتی وقتی كه ليرر گفت، "اكنون گزارشی از بغداد، توسط خبرنگار نيويورك تايمز، ادوارد ونگ" نگاه نكردم. يكباره صدايی متعلق به 15 سال گذشته را شناختم و سرم را بالا گرفتم و ادوارد ونگ، فارغ التحصيل سال 91 دبيرستان تی. سی.، را ديدم كه شب در بغداد ايستاده و جزئيات حمله ای توسط شورشيان در آن روز را توضيح می داد. به ياد اين افتادم كه ادوارد يكبار ادای من را در حال گشتن به دنبال كاغذی روی ميز شلوغم درآورد، ولی فكر می كردم كه به دانشكده پزشكی رفته است. در آن موقع، وقتی او را ديدم شوكه شدم، ترسيدم و نگران سلامتی اش شدم. وقتی برای تعطيلات كريسمس به خانه بازگشت، برای نوشيدن قهوه با هم بيرون رفتيم و اد به من گفت كه كلاس من و يك معلم ديگر به نام ژاكلين هند باعث شد كه به ادبيات روی آورد؛ تعارف او را پذيرفتم ولی در قلبم می دانستم كه به پسری مانند اد درس نمی دهی – عقب می ايستی و از سر راهش كنار می روی و سعی می كنی كه صدمه ای نزنی. اما حالا وقتی كه گزارش او را در صفحه اول نيويورك تايمزمی خوانم، از يك بابت به خود می بالم: حداقل وقتی كه او 17 ساله بود استعداد او را كشف كردم.

كشف استعداد
خدا را شكر آنقدر سرم می شد كه استعداد كاترين بو را كشف كنم. يادم می آيد كه شگفت زده در حال خواندن انشائی بودم كه او در مورد داستان كوتاه اولين (Eveline) نوشته جيمز جويس نوشته بود. او يك دختر مو قرمز لاغر 17 ساله بود كه به نظر 12 ساله می آمد. او با بينش خاص زنی كه دو برابر سن او را دارد، می نوشت و به سبكی بسيار مطبوع و واضح كه مرا متحير كرده بود. نزديك پايان سال، زمان دادن جايزه بهترين نوشته، نمی توانستم درست تصميم بگيرم – هيچ دانش آموز ديگری نمی توانست با او رقابت كند، ولی با پايان سال او غيبتهای زيادی در كلاس داشت. برخلاف غريزه ام درباره داشتن انضباط در زندگی عمل كردم و بالاخره تصميم گرفتم كه جايزه را به كيت بدهم. سالها بعد، او برای يك سری مقاله های عالی كه برای واشنگتن پست نوشته بود، جايزه پوليتزر را برد و كمی بعد از آن جايزه مك آرتور جينيس (MacArthur Genius)، در آن موقع تنها فكری كه به نظرم رسيد اين بود: خدا را شكر كه آبروی خودم را نبردم و وقتی كه او بچه بود از كشف استعداد درخشان اش سرباز نزدم.

در واقع، تفاوت زيادی بين يك سال و سال بعدش وجود ندارد. در آغاز سال، دانش آموزان كلاس مرا مانند يك غريبه شروع می كنند و با پايان سال وقتی می خواهند بروند بايد جلوی اشكهايم را بگيرم. اگرچه می دانم كه در واقعيت، از زمانی كه كيت در سال 1981 در كلاس من بود و اد در سال 1991، چيزهای بسياری تغيير كرده است. امروزه، بيش از هر زمان ديگری، معلم ها در مبارزه رو به رشدی برای جلب قلب ها و ذهن های – در واقع توجه – نوجوانان شركت دارند. با وجود پيامهای فوری، ای-ميل، اينترنت، بازی های كامپيوتری، دی. وی. دی. ها، ويدئوها، تلويزيون كابلی و اشكال بيشماری از فرار و سرگرمی كه از سوی رسانه های الكترونيكی نوجوانان را به سوی خود جلب می كنند، بيش از هر زمان ديگری برای دانش آموزان سخت است كه با كتاب سر و كله بزنند، وقت آرامی برای تمركز كردن پيدا كنند و چارچوب ذهنی شان اين باشد كه رمان بخوانند يا يك معادله حل كنند.

برخی از پيروزی های من بر رسانه های الكترونيكی زمانی پيش آمدند كه اصلا انتظارشان را نداشتم. دو سال پيش جسارت به خرج دادم و برای اولين بار طی بيست سال، كتاب غرور و تعصب جين آستين را تدريس كردم. همانقدر كه مطمئن بودم دخترها از آن خوششان خواهد آمد، مطمئن بودم كه پسرها از آن متنفر هستند. عكس العمل لوئی كابرا كافی بود كه تمام سال مرا خوشحال كند. كابرا يك طرفدار متعصب ورزش است كه به نظر می رسيد حتی كوچكترين جزئيات محرمانه در مورد تيمهای حرفه ای محلی، به خصوص واشنگتن رد اسكينز، را می داند. هيچوقت او را كانديد خوبی برای جامعه جين آستين نمی دانستم، ولی اشتباه می كردم. لوئی گفت، "وقتيكه دارسی وارد صحنه شد، واقعا از داستان خوشم آمد. او در برخورد با دخترها بسيار خوددار و باوقار بود و هيچ وقت آنها را جدی نمی گرفت. فقط به خاطر او به خواندن داستان ادامه دادم."


افسانه مدارس در مخمصه
مانند جامعه آمريكا، مدارس آمريكايی مملو از چالشهای مختلف هستند، اما هنوز هم فكر نمی كنم كه مدرسه من يا ساير مدارس در سراسر كشور به اندازه ای كه بسياری از سياستمداران و متخصصين آموزشی مايلند به ما القا كنند، در مخمصه باشند. اين داستان كه مدارس آمريكايی در وضعيت بدی هستند، داستان درازی است. ريچارد روت استاين از انستيتو سياست اقتصادی، يك متفكر بيطرف، به اين مطلب اشاره می كند كه نارضايتی های امروز در مورد ضعف مهارت دانش آموزان در خواندن و رياضيات، بی توجهی نسبت به تاريخ، آماده سازی ناكافی نيروی كاری، برنامه آموزشی نامتمركز، عدم وجود آموزش اخلاق – هر چه فكرش را بكنيد – بيش از يك قرن است كه مكررا عنوان می شود. در سال 1892، زمانی كه كمتر از 6 درصد از فارغ التحصيلان دبيرستانها به كالج می رفتند، هيات ناظرين هاروارد گزارشی منتشر كرد و شكايت داشت كه فقط 4 درصد از داوطلبان نام نويسی در هاروارد "می توانستند انشاء بنويسند، درست بنويسند يا يك جمله را به درستی علامت گذاری كنند."

در سال 1983، تحقيقی به نام " كشوری در خطر" كه به دستور دولت ريگان انجام شد، اخطار داد كه "موج فراگير معمولی بودن" آنچنان مدارس ما را در خود غرق ساخته كه آينده اقتصادی ايالات متحده در خطر است. ترل بل، وزير آموزش و پرورش آن زمان اين طور نوشت، "اگر بخواهيم برتری رقابتی ناچيزی را كه هنوز در تجارت جهانی داريم، حفظ كرده و آن را بهبود بخشيم، بايد خود را وقف اصلاح سيستم آموزشی مان كنيم."

عقل سليم مرا به نتيجه گيری نسبتا متفاوتی می رساند: اگر مدارس ما در سال 1983 تا اين حد بد بودند، و به اعتقاد بسياری از به اصطلاح اصلاح طلبان، امروزه هم به همان اندازه بد هستند، چطور اقتصاد و فناوری آمريكا مايه رشك همه دنياست؟ حتما كار ما معلمين درست است. به نظر می رسد هر چه از زندگی هر روزه در مدرسه دورتر باشيم، درك ما از آن منفی تر – و غيرواقعی تر – می شود. برای مثال، نظر سنجی گالوپ نشان می دهد، در حاليكه فقط بيست درصد از بزرگسالان در سراسر كشور به مدارس نمره الف يا ب می دهند، 72 درصد از والدين به مدرسه ای كه فرزندانشان در آن تحصيل می كنند نمره الف يا ب می دهند.

مدرسه من مهاجرينی از كشورهای سرتاسر دنيا را می پذيرد، به آنها زبان انگليسی می آموزد و در بسياری موارد آنها را به دانشگاه های برتر كشور می فرستد. ما برنامه هايی را ترتيب می دهيم كه بتوانيم دخترهايی كه بچه دار هستند را در مدرسه نگه داريم و به اين ترتيب آنها می توانند شغل مناسب به دست آورند و پس از فارغ التحصيل شدن مجبور به دريافت حقوق بيكاری از دولت نباشند. ما تيم اصلی زنان مدرسه (تيم قايقرانی) را به انگلستان فرستاديم تا در مسابقه رويال هنلی رگاتا، معتبرترين مسابقه دنيا در نوع خود، به رقابت پردازند. كودكان متنوعی كه ما زير يك سقف جمع كرده ايم و خدماتی كه به ايشان ارائه می دهيم، مانند كشورمان گوناگون و متنوع است. ما هميشه موفق نيستيم ولی آنهايی كه مدام از مدارس دولتی انتقاد می كنند، نمی توانند واقعيت جامعه آمريكا را به شكلی كه امروز هست، مشكلات اجتماعی آن، افتخار آن و گوناگونی حيرت انگيز آن را بپذيرند. دبيرستانهای دولتی چاره ای ندارند جز اينكه واقعيت را بپذيرند؛ واقعيتی كه كودكان آمريكايی بازتابی از آن هستند و چالشهايی كه اين كودكان برای جامعه به وجود می آورند. هر كسی به آنچه كه مدارس و نوجوانان ما انجام می دهند، نگاهی دقيق بياندازد، نمی تواند تحت تاثير قرار نگيرد.


در حاشيه : چگونه به مدرسه می رويم
آموزش و پرورش در ايالات متحده به صورت محلی كنترل و اداره می شود. در نتيجه، تفاوت زيادی بين مدارس يك ايالت با ايالت ديگر، و حتی مدارس در يك ايالت، وجود دارد. وليكن، ساختار اصلی شامل 12 سال مدرسه عادی، معمولا به همراه دوره يك يا دو ساله پيش دبستانی، است كه برای اكثر افراد با يك دوره چهار مرحله ای تحصيلات عالی ادامه پيدا می كند (كاردانی، كارشناسی، كارشناسی ارشد، دكترا)؛ بعلاوه تعداد زيادی از گواهينامه ها و مدارك غير دانشگاهی.